Het is altijd leuk als je met je nageslacht ervaringen kan delen. Zo meldde mijn oudste kleinzoon mij dat hij dit jaar met de Dakar meegaat als monteur bij het team met onder meer Mirjam Pol. Dat komt wel in orde want Daan is niet alleen een begenadigd motorcrosser maar als sleutelaar zelfs nóg beter. Ik hoop dat hij ook zal genieten van de zelfde sfeer en kameraadschap die ik ondervond de keren dat ik als journalist mee mocht. [INHOUD | INDEX TTMnl2022_5_78]
Ik heb altijd beseft dat ik als bedrijfsautojournalist bevoorrecht was. Je rijdt altijd in de nieuwste trucks op de mooiste routes en je eindigt ’s avonds meestal in een goed hotel. Nog leuker waren de minder strak geregisseerde trips. Met de vrachtauto naar Istanboel bijvoorbeeld, maar dan wel over de Balkan. De oorlog hing er al in de lucht, alom militairen. “Nooit voor stoppen want ze willen alleen maar geld. Munitie hebben ze toch niet” zei de baas van het bedrijf waar we voor reden, Jan Daris van Centrum Transport. En inderdaad, de militairen stoven als kippen uit elkaar en schoten nooit. Ook een gedenkwaardige trip: Een paar dagen mee op een roadtrain in Australië. ’s Avonds voor het slapen gaan eerst nog even de kangoeroe-darmen uit de radiator pulken. En de volgende dag kijken hoe het vee met helikopters bij elkaar gedreven werd.
Mijn avontuurlijkste tocht was de rit van Algiers naar Rwanda Burundi halverwege de jaren ’70. Met een kompas en een oude Michelin kaart in een overbeladen 14 tonner de Sahara door en via Niger. Tsjaad, Zaire, Soedan en Uganda naar de Rwandese hoofdstad Kigali. En dat alles zonder mobieltjes, navigatie of PIN passen: Het had op vele manieren fout kunnen gaan. Niet alleen het rijden en het vinden van de weg was een probleem, ook het krijgen van stempels op het Carnet was een bijna dagelijkse strijd. De Afrikaanse douaneman wil wat terug in ruil voor zijn stempels. Geld of iets medisch (elke blanke is een dokter). Bij de grens van Tsjaad stond midden op een onafzienbare zandvlakte een slagboom en een douanepost. De douanier wilde geld en een behandeling van het exceem aan zijn voeten. Dat werd geregeld maar we hebben de rest van de tocht wel zonder tandpasta gezeten. Het 20 pagina’s tellende Carnet D15 telde aan het eind van de reis overigens bijna 400 stempels.
Ik kan met vreugde op al deze belevenissen terugkijken, zeker als ik erbij bedenk dat dit in de toekomst nooit meer zal kunnen met al die elektrische trucks.
