Geert Vermeer (75) kondigde onlangs aan zijn werkzaamheden als voorzitter van de Stichting Vrienden van het DAF Museum per 3 juni a.s. neer te leggen. TTM.nl toog naar Eindhoven voor een laatste rondje met Vermeer door het DAF Museum en een terugblik op een rijke carrière. [INHOUD | INDEX TTMnl2023_1_46]
Vermeer heeft namelijk niet alleen maar voor het DAF Museum gewerkt. Hij was meer dan 20 jaar in diverse bestuursfuncties actief, onder meer als voorzitter van Bovag, dagelijks bestuurslid van VNO-NCW, voorzitter van het Hoofdbedrijfschap Detailhandel, commissaris bij Auto Recycling Nederland en voorzitter van de Stichting Rechtsbijstand Mobiliteitsbranche (SRM) . Hij werd 10 jaar geleden gevraagd om zich in te zetten voor het DAF Museum. Vermeer: “Ik kende Marc van Doorne, kleinzoon van de oprichter en toenmalig voorzitter van het DAF Museum. Van hem hoorde ik van de plannen, onder andere een vernieuwing en uitbreiding. Men wilde ook officieel gecertificeerd museum (Erkend Museum) worden en er mocht ook wel iets meer ‘aan de weg getimmerd worden’. Vanwege mijn grote netwerk kreeg ik de portefeuille ‘Externe Betrekkingen’. Met een Theater, Dorpsplein en Daffetaria hebben we veel te bieden en heb ik de zakelijke markt benaderd en uitgebouwd.”
AutoRAI
Vermeer heeft zich altijd volop ingezet voor het DAF Museum, maar dan moet je natuurlijk wel affiniteit hebben met het merk. Dat zit wel goed, zegt Vermeer. “DAF heeft altijd mijn belangstelling gehad. Van jongs af aan was ik geïnteresseerd in auto’s. Ik spaarde folders en speldjes, schreef de hele (auto-)wereld aan op de typemachine van mijn vader. Ik had zelfs op mijn 16de (!) al een eigen autopagina in het weekblad De Echo in Haarlem. Mijn ouders wisten niet wat ik later zou worden, maar dat het iets met auto’s (of met vervoer) zou zijn, lag wel vast. Misschien is mijn belangstelling voor DAF begonnen toen ik met mijn vader naar de AutoRAI ben geweest, (dat was in 1958, ik was 10 jaar). Daar was de introductie van de DAF 600. Die mensenmenigte en de kleine Hollandse auto ‘de eerste kleine automatische personenauto ter wereld’ boeide mij toen al. Kort daarna kocht mijn vader zijn eerste auto, een blauwe DAF 600, waarna er nog diverse volgden (Daffodil, DAF 44, 55 en 66). In de DAF 600 heb ik – als jonge tiener – mijn eerste kilometers zelf gereden.”
Tatra
We lopen ondertussen door het museum, waar nog tot 30 maart a.s. de tentoonstelling 125 jaar Tatra draait. “Themavoorstellingen zijn een groot succes gebleken voor ons museum”, zegt Vermeer, die de lijnen van de T87 (met V8-motor achterin) bewondert. Maar hij houdt toch ook wel van vrachtwagens? “Mijn carrière in de autobranche heeft zich – tot aan de Bovag – inderdaad in de personenautobranche afgespeeld. Maar mijn belangstelling voor mobiliteit in de breedste zin van het woord, heeft mij altijd al geïnteresseerd. Ik heb menige discussie moeten voeren i.v.m. de belangenbehartiging voor de Truckdealers binnen de Bovag. Er is in mijn tienertijd ook een periode geweest dat ik vrachtautochauffeur of buschauffeur wilde worden. Ik heb toen vaak mee kunnen rijden met vervoerders en er waren zondagen dat ik de hele middag meereed in een NZH-bus in Haarlem en omgeving. Ik kocht dan zo’n 10-rittenkaart. De chauffeurs vonden het geweldig en zij hebben mij veel inzicht gegeven in het rijden in een grote vrachtauto of autobus. Zodra het kon heb ik ook mijn ‘groot rijbewijs’ gehaald, ook voor personenvervoer. De laatste jaren heb ik dat nog kunnen gebruiken voor de tuinclub van mijn vrouw. Het jaarlijkse uitje van de tuinclubdames was een of twee dagen met een bus op stap. Je mag raden wie de chauffeur was? Ik reeds trots rond met een bus vol met 25 vrolijke dames.”
Geert Vermeer zwaait af als voorzitter van het DAF Museum. “Ik ben dankbaar voor het vertrouwen dat het bestuur in mij had, dat ik op mijn eigen wijze leiding en sturing aan het DAF Museum kon geven.” 
Ter gelegenheid van de Tatra-tentoonstelling staat deze T87 personenauto uit 1948 op het dorpsplein in het DAF Museum. 
Trots is Vermeer op deze VIPRE opleggerbus. “Gerestaureerd door onze vakmannen.” 
Vermeer gaat niet achter de geraniums zitten. “Ik wil leuke dingen doen met mijn vrouw en af en toe zal ik nog wel blijven schrijven.” 
De oranje GT uit 1965 is volgens Vermeer een ander juweel uit de collectie. 
De DAF A16 BB wordt nu gerestaureerd als trekker voor de VIPRE opleggerbus. 
De Tatra trucks staan nog tot en met zondag 2 april in het DAF Museum. Natuurlijk met de fameuze wielophanging. 
Museumkaart
Vermeer kan terugkijken op 10 jaar voorzitterschap waarin veel bereikt is. “We zijn een officieel gecertificeerd museum geworden waardoor we ook de Museumkaart mogen accepteren. Daarnaast zijn we vernieuwd en uitgebreid met een nieuwe hal. In totaal hebben we nu 7000 m2 tentoonstellingsoppervlakte. Met een nieuwsbrief en social media hebben we de bekendheid van het Museum vergroot.” Zorgen voor de toekomst heeft hij wel. “De kracht van het DAF Museum zit in de grote passie en betrokkenheid van de vrijwilligers. De zwakte zit natuurlijk in de toekomst. Kunnen we over 10 jaar dit prachtige museum nog runnen op basis van vrijwilligers? Het DAF Museum is een bedrijf waar heel veel gebeurt, maar ook heel veel geld in omgaat. Het is ook een publieke instelling. Mensen betalen om leuke en interessante dingen te beleven. De eisen waaraan je als gecertificeerd museum moet voldoen zijn niet gering. Zijn er over 10 jaar nog enthousiaste mensen die met hart en ziel zich vrijwillig willen inzetten voor het DAF Museum en deskundig zijn? Dat is een vraag en een zorg waar het bestuur zich ook over buigt.”
Restaureren
Vermeer blijft staan bij een voertuig dat lijkt op een bus. “De VIPRE opleggerbus. Hier ben ik het meest trots op. Dit is waarschijnlijk de enige overgebleven voormalige opleggerbus die gebruikt werd voor het vervoer van de werknemers van Philips en DAF. Dit voertuig kwam als een wrak binnen en is door een team van vrijwillige vakmannen in ruim vier jaar tijd gerestaureerd. Het is een juweel. De bijbehorende DAF A16 BB trekker zijn we nu aan het restaureren, hier in de werkplaats. Nog een juweeltje is de oranje DAF GT uit 1965, een prototype.” Als hij naast de auto staat wijst hij: “Realiseer je dat dit model uit 1965 komt. Het lijkt wel een Porsche, horen we vaak. Het ontwerp is uit de studio van Giovanni Michelotti en er bestaat maar één exemplaar en dat hoort natuurlijk in het DAF Museum te staan.”
Het DAF Museum zit in het hart bij Geert Vermeer. Na een lange carrière is het tijd voor rust. Geert achter de geraniums? Dat is moeilijk voor te stellen. “Tegen mijn vrouw Marianne heb ik 50 jaar geleden al ‘ja’ gezegd. Ze is al die tijd mijn steun en toeverlaat geweest. Ik was altijd veel weg, nu wordt het tijd dat wij samen nog leuke dingen kunnen doen. Ik hou nog steeds van autorijden en achter de geraniums zie ik mij niet zitten. Wij wonen mooi en het lijkt mij ook wel lekker om wat vaker rustig in de tuin een krantje te lezen en te genieten van een goed glas wijn. En de wintermaanden misschien elders door te brengen, want ik heb een hekel aan het grijze en kwakkelende winterweer dat vaak in Nederland aan de orde is. Maar ik sluit niet uit dat ik voor een enkele magazines binnen de mobiliteitsbranche af en toe nog een column ga schrijven. In het verleden heb ik wel vaker columns geschreven en dat kan ook vanuit huis. Mijn mening zal ik blijven uiten.”
Tsja ik ben en blijf een Scania – Vabis man !!!
Dank Geert voor je inzet voor Hollands behoud. Techniek vernuft en toepassingen die vele jaren gelden hun tijd verder dan ver vooruit waren! Zoals het “pienter pookje”, de variomatic, die je anno 2023 on nog vele automerken aantreft: DAT is DAF!!!! Iets waar ons land trots op mag zijn.