Ga naar hoofdinhoud

Directeurswissel bij De Jongh Transporten Arnhem

Sinds 2012 is Claudia de Jongh samen met partner Hans directeur-eigenaar van De Jongh Transporten Arnhem. Ze is de derde generatie De Jongh in het familiebedrijf. Maar de overdracht ging niet zonder horten en stoten. [INDEX | TTMnl2016_5_14]

“Het transport is mij met de paplepel ingegoten”, vertelt Claudia de Jong (41) met duidelijke passie. “Tussen mijn tweede en zesde levensjaar, totdat ik écht naar school moest, ging ik geregeld met mijn vader mee. Hij reed op Italië en het bedrijf was toen nog van opa. Het was een geweldige tijd. Koelkasten en magnetrons waren er nog niet. Maar mijn vader wist overal raad op. Hij leerde mij hoe je je eten kunt opwarmen door een blik in de uitlaat te stoppen of de hamburgers op de motor te leggen! Al op mijn elfde zag ik mijn kans schoon stiekem zélf met een truck te gaan rijden. Dat ging nog van krrr-krrr met het schakelen, maar ik reed wel! Mijn zus had niets met transport. Maar voor mij was het duidelijk: ik wilde later het bedrijf overnemen.”

Eerst leren
Het lijkt er op dat vader Chris de Jongh met liefde en trots er duidelijk alles aan deed om bij zijn dochter een stevige hoeveelheid diesel in het bloed te krijgen. Waarschijnlijk omdat hij voelde dat zij ooit het stokje zou overnemen. “Ik wilde gaan rijden”, vertelt Claudia. “Maar pa vond dat er eerst geleerd moest worden. Zelf had hij pas rond zijn vijfendertigste zijn vakdiploma’s gehaald om het bedrijf van opa te kunnen overnemen, en ik denk dat ik daarom niet direct op de auto mocht. Hij liet mij niet alleen mijn rijbewijzen halen, maar ook mijn middenstandsdiploma en een transportopleiding.”

Dat was voor later, want Claudia was net in de 20 en vader De Jongh was samen met zijn broer net eigenaar van het bedrijf geworden. “Dus ging ik op de auto en zo heb ik tien of elf jaar gereden. Ik was reuze trots op mijn truck. Maar toen ik op een dag terugkwam van vakantie, had mijn vader de auto verkocht. Ik was wóedend en ben boos opgestapt. Ik heb toen ruim vijf jaar elders gewerkt als planner en later als werkplaatsmanager. Achteraf gezien was dat natuurlijk heel goed voor de ervaring.”

Claudia de Jongh Vader en dochter de Jongh

Vanaf de jaren zeventig had vader De Jongh het bedrijf van de local hero met zand en grind omgebouwd naar ferryvervoer op Italië, wat later uitgebreid werd naar dagelijkse groupage op Zwitserland, Elzas en Vorarlberg. “Uiteindelijk reed alleen mijn oom nog op een zandauto. Maar verder bleef alles in het bedrijf zoals het was. En toen werd hij in 2004 ziek.”

Weer terug
“Dat was voor mij het moment om weer terug te gaan. Mijn partner Hans werkte al op kantoor en ik zou de acquisitie gaan doen. Maar Hans en ik wilden natuurlijk het familiebedrijf gaan voortzetten en wisten ook wel hoe. Dan zie je nog veel sterker wat er niet klopt. Maar pa wilde er niets van weten. Twee gelijke karakters, dat botst. Dan krijg je twee kapiteins op één schip en ik was niet de hoofdkapitein. Dus toen er een Scania 143 vrijkwam, ben ik weer gaan rijden.”

#paplepel
#openheid
#passie

Crisis
Uiteindelijk dwong de crisis van 2008 tot handelen. Tot dan groeiden de bomen tot aan de hemel, het kon niet op. “Mijn vader was echt van ‘brullen met die spullen’. We reden met dik materiaal, maar door de crisis werden de marges kleiner en moesten we meer op efficiency letten. De brandstofprijs schoot omhoog door het kwartje van Kok, Er moest naar een beter rendement gezocht worden. Maar dat kreeg ik niet uitgelegd. Mijn vader was gewoon nog niet aan terugtreden toe, hij was immers de directeur! Pas in september 2011 had hij door dat het zo niet meer kon en wilde hij wel overdragen. Toen stonden we natuurlijk al 3-0 achter. Maar het was wel het moment om onze ideeën heel zorgvuldig in een businessplan te verwerken. Mijn vader had het grootste deel van de aandelen en mijn oom de rest. En ook mijn zus en neef hadden rechten. Maar ik wilde niet met mijn familie het bedrijf runnen. Die hebben toch een andere intentie met transport dan ik. We moesten mijn vader en mijn oom dus uitkopen en daar was een bank voor nodig. Ik kan je verzekeren dat die in 2011 niet stonden te springen om geld in een transportbedrijf te steken. Maar je moet positief blijven en uiteindelijk lukte het in combinatie met een achtergestelde lening van mijn vader. Dat was belastingtechnisch ook voordeliger. En zo konden Hans en ik eindelijk in 2012 het stokje overnemen.”

Rationaliseren
Voor Hans en Claudia was het alle hens aan dek. “We hebben heel hard gerationaliseerd en rijden helaas geen V8 meer. We letten enorm op kosten en brandstof. Ook hebben we geïnvesteerd, waaronder in nieuwe IT. In het begin ben ik nog even blijven rijden om kosten te besparen. En dan deed ik na terugkomst nog het een en ander op kantoor, 12-15 uur op een dag werken is in transport heel gewoon. Nu heb ik dat altijd al gedaan en we hebben geen kinderen, anders was dat onmogelijk. Wat heet, ik heb hier eigenlijk 40 kinderen. En dan nog mijn vader die aanvankelijk toch nog elke dag op de zaak bleef komen. Maar je kunt je bedrijf pas echt veranderen als je de ruimte krijgt en je de neuzen de goede kant op hebt staan. Gelukkig zijn we nu op de goede weg.”

Ook voor de chauffeurs was het wennen. “Die moesten ook leren wat een liter diesel kost. En waarom de veranderingen nodig waren. Mijn vader vertelde nooit hoe het er voor stond. Wij geven nu openheid van zaken tijdens onze jaarvergadering met het personeel. Mijn idee is, dat als je iets goed uitlegt, men eerder geneigd is dat te aanvaarden. Inmiddels zitten we weer in de zwarte cijfers, en dat helpt ook. En onze passie voor het werk zal altijd blijven. Maar de kroon op het werk zou zijn als mijn vader zou wennen aan onze manier van werken.”

TEKST: BERT ROOZENDAAL | FOTO’S: KOOS GROENEWOLD

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Zorg dat u niets mist. Neem nu een jaarabonnement op TTM.nl met 25% korting. Abonneer