Pagina 55 van: TTM.nl nr. 5 2020

Jackpot!
Afgelopen zondagavond stuitte ik al zappend voor de televisie op
het programma Miljoenenjacht. De kandidate in kwestie bleek in
Haarlem te wonen en dus besloot ik te blijven kijken. Voor de lezers
onder u die het programma niet kennen: het is de bedoeling dat een
kandidaat 1 van de 26 beschikbare koffers kiest. Iedere koffer bevat
een geldbedrag, beginnend bij 0,01 euro en oplopend tot 5.000.000
euro. Nadat de kandidaat een koffer heeft gekozen, moet er vervol-
gens per ronde een aantal koffers worden aangewezen en geopend
en wordt bekeken welk bedrag er zich in die koffers bevindt. Na
iedere ronde wordt er een bedrag geboden, in ruil voor de door de
kandidaat gekozen koffer. De kandidaat hoopt uiteraard dat hij kof-
fers elimineert met lage bedragen. De kans is dan immers groter dat
zijn eigen koffer een hoog bedrag bevat, en wordt het
aangeboden ruilbedrag vanzelfsprekend ook hoger.
Deze kandidate begon voortvarend en het ene na het
andere geselecteerde koffertje bevatte lage bedragen.
Op enig moment bood het programma een bedrag van
335.000 euro in ruil voor haar eigen koffertje. Na ampel
beraad werd dat bedrag dankbaar geaccepteerd. Haar
glunderende gezicht zorgde voor een ouderwets
moment van ‘feel good televisie’. Naar ik begreep was
dit een van de hoogste bedragen ooit gewonnen in het
twintigjarige bestaan van het programma.
Een aantal dagen later viel mijn oog op een uitspraak
van de kantonrechter Den Haag van 8 juni 2020 in een
ontbindingsprocedure tussen een werkgever en een
werknemer. De werkgever verzocht de rechter om de
bestaande arbeidsovereenkomst tussen haar en de
werkneemster, 58 jaar oud en inmiddels 24 jaar in dienst, te beëindi-
gen omdat er sprake was van een arbeidsconflict. Dit conflict was
ontstaan omdat de werkgever niet langer tevreden was over het
functioneren van de werkneemster, hoewel de werkneemster daar in
het verleden nooit op aangesproken was. Pas in 2019 werd dit in een
aantal functioneringsgesprekken duidelijk gemaakt, en in het laatste
gesprek werd een nogal mager verbetertraject voorgesteld. De werk-
neemster meende dat er in het geheel geen sprake was van disfunc-
tioneren, zij had altijd goed werk geleverd en kon zich niet vinden in
het door de werkgever geschetste beeld. De werkneemster meldt
zich vervolgens ziek en er volgen drie mediation gesprekken. De
gesprekken leiden echter niet tot hervatting van de werkzaamhe-
den, en dus verzoekt de werkgever de rechter om de arbeidsovereen-

komst te beëindigen omdat een vruchtbare samenwerking onmoge-
lijk is geworden.
Bij de herziening van het arbeidsrecht onder toenmalig minister van
Sociale Zaken Lodewijk Asscher werd de bestaande ontslagvergoe-
ding aanzienlijk versoberd. De aloude kantonrechtersformule werd
vervangen door de zogenaamde transitievergoeding, en die ontslag-
vergoeding is inderdaad aanzienlijk lager geworden. Omdat dit in
zeer uitzonderlijke gevallen tot onredelijke uitkomsten zou kunnen
leiden werd er één uitzondering gemaakt. Indien de werkgever ern-
stig verwijtbaar handelt, dan kan de rechter naast de transitievergoe-
ding ook nog een billijke vergoeding toekennen. In de Parlementaire
behandeling werd benadrukt dat dit echt in zeer uitzonderlijke

gevallen zou gebeuren, in bijvoorbeeld grensoverschrij-
dend seksueel gedrag. Het werd een ‘muizengaatje’
genoemd.
In de genoemde uitspraak meent de kantonrechter
Den Haag dat er in dit geval sprake is van ernstig ver-
wijtbaar handelen van de werkgever. Er was niet eerder
geklaagd over het functioneren van de werkneemster
en het verbetertraject was te mager. Het daardoor ont-
stane conflict was derhalve te wijten aan de werkgever.
En omdat werkneemster, gelet op haar leeftijd, hoogst-
waarschijnlijk geen ander werk zou kunnen vinden,
dient de werkgever de schade te vergoeden. Die schade
wordt begroot op de hoogte van het loon dat de werk-
neemster zou hebben ontvangen tot haar pensioenge-
rechtigde leeftijd oftewel 456.660 euro. Omdat de
werkneemster wel gedurende twee jaar een

WW-uitkering zal ontvangen, wordt de werkgever veroordeelt tot
het betalen van een schadevergoeding van een kleine 350.000 euro.
De wijze waarop de werkgever in deze heeft gehandeld verdient
inderdaad geen schoonheidsprijs. Maar indien dit al wordt opgevat
als ernstig verwijtbaar handelen van een werkgever dan is er niet
langer sprake van een muizengaatje, maar past er thans een drach-
tige olifant doorheen. Ik ben benieuwd of de werkneemster, bij het
lezen van haar uitspraak, evenveel glunderde als de kandidate in het
programma Miljoenenjacht.

Patrick Bobeck | Advocaat en mediator te Haarlem, gespecialiseerd
in het wegvervoer, www.vallenduuk.nl

“

“

recht

TTM.nl oktober 2020 | 55

55_bobeckcolumn.indd 55 13-10-20 16:35