Sinds vijf jaar rijdt de Ford F-Max mee in de Europese eredivisie van zware trucks. Het model uit Turkse productie won in 2019 meteen de titel International Truck of the Year, maar echte erkenning komt pas na bewezen dienst op de weg. Daarom stuurde jurylid Oliver Willms voor TTM.nl de F-Max op pad voor de beproefde 1000-Mijlentest: ruim 2.300 kilometer, 33 uur rijtijd en een hele week vol snelwegen, stadsverkeer, stopplaatsen en gesprekken met vakgenoten.
De test start in Crailsheim, bij de Duitse importeur Stegmaier. Voor ons staat een F-Max Select, een gelimiteerde uitvoering waarvan er slechts 400 zijn gebouwd. Glanzend zwart, met een opvallende bronze-gouden maskering rond de cabine. Onder de kap: 500 pk, 2.500 Nm koppel, en een hoge slaapcabine.
De eerste stappen verraden al praktische vondsten. Twee royale opbergvakken aan de buitenkant slikken de helft van de bagage; voor vuile schoenen is er zelfs een aparte waterdichte nis in de instap. Binnen wacht een zee van ruimte: twee meter stahoogte, slimme opbergvakken boven én achter, en een bovenbed dat als XXL-plank kan dienen. De stoelen – fors en volledig verstelbaar – zijn een Turks comfortproduct. Kortom: de F-Max voelt groot, solide en doordacht.
Op pad met trailer en lading
Na vertrek gaat de route langs trailerbouwer Kögel in Burtenbach, waar een lichte curtainsider met aerodynamisch Dynamic Side Cover wordt aangekoppeld. Vervolgens naar onderdelenreus Winkler in Ulm, en daarna richting Mannheim via de drukke A8.
Op de snelweg toont de Ford-cockpit een mix van traditioneel en modern. Twee analoge klokken, een centraal LCD en rechts een helder display voor audio en navigatie. Bedieningsgemak is er, maar de navigatie stuurt de crew meermaals een doodlopende kant op. Net als bij veel concurrenten blijft Google Maps de betrouwbaardere co-piloot – al ontbreekt in de F-Max een fatsoenlijke plek voor smartphone of laptop.
Ook de bijrijder moet improviseren: geen tafeltje, geen extra opbergvakken, alleen dezelfde stoel als de chauffeur. Leuk detail: ook rechts een complete bestuurdersstoel, inclusief gordelslot – maar dan aan de verkeerde kant.
Kracht zat, maar veel schakelen
Wanneer de A8 zijn lange hellingen toont, mag de aandrijflijn zich bewijzen. De 12,7-liter zescilinder levert royaal koppel, maar de 16-traps door Ford zelf ontwikkelde versnellingsbak speelt niet altijd mee. Soms schakelt hij te vroeg, soms te laat, waardoor kracht verloren gaat. Dat dwingt de chauffeur regelmatig tot handmatig ingrijpen – iets dat bij moderne trucks eerder uitzondering dan regel is.
Waarom 16 versnellingen? Simpel: Ford bouwt één transmissie voor zowel langeafstandstrucks als bouwvoertuigen. Praktisch voor de fabriek, maar in de praktijk voelt het soms omslachtig. Ook de samenwerking met de GPS-gestuurde cruise control kan verfijnder: de F-Max houdt te lang vol tot aan de hellingtop, waar hij beter eerder had kunnen liften.
Comfort en rijeigenschappen
Het motorblok zelf overtuigt wél: stil, soepel en met genoeg power. Ook het rijcomfort krijgt hoge cijfers. De luchtvering achter en bladveren voor filteren oneffenheden netjes weg, de besturing is licht en precies. Zelfs met het relatief hoge leeggewicht van 8,5 ton blijft de truck stabiel en zeker. Windgeruis van de forse spiegels blijft beperkt – en zal in een facelift plaatsmaken voor camera’s.
De slaapplaats? Prima. De onderste bedunit biedt voldoende comfort voor lange ritten. Dat bevestigt ook Ford-veteraan Jupp, die het testteam in Keulen ontmoet. Hij prijst bovendien de royale opbergruimte – essentieel voor de chauffeur die dagen of weken onderweg is.
Kleine ergernissen
Niet alles is perfect. De beperkte aflegruimte in de cabine valt tegen, zeker in een tijd waarin chauffeurs elektronica en persoonlijke spullen kwijt moeten. De automatische verkeersbordherkenning grijpt soms onnodig in en zet de cruise control plots terug naar 60 km/h. En de navigatie valt tegen, écht vertrouwen doet niemand erop.
Ook bij tanken en wegen wordt duidelijk dat de F-Max aan de zware kant is, zelfs zonder lading. Dat maakt hem minder gunstig in sommige markten, maar juist robuust in regio’s waar trucks vaak een tweede of derde leven krijgen.
Halverwege: een betrouwbare kameraad
Halverwege, ergens tussen Hamburg en de Noord-Duitse regen, trekt de crew de balans op. De F-Max is geen diva, geen technologische showtruck, maar een betrouwbare kameraad. Hij doet wat hij moet doen: comfortabel kilometers vreten, met genoeg vermogen en degelijke rijeigenschappen. Geen truck die het gesprek domineert aan de chauffeursstamtafel, maar wel een waar je zonder zorgen een week mee op pad gaat.
Opa ontmoet kleinzoon
De finale van de reis voert naar Schleswig-Holstein, waar we bij Spedition Anhalt de F-Max naast een Ford Transcontinental uit de jaren ’70 zetten. Opa en kleinzoon, twee generaties Ford-trucks die samen een halve eeuw vrachtwagengeschiedenis vertegenwoordigen. Een symbolische ontmoeting, die vooral duidelijk maakt dat Ford Trucks na lange afwezigheid weer een serieuze speler in Europa wil zijn.
Conclusie
Na 1000 mijl is het oordeel helder: de Ford F-Max is volwassen geworden. Hij blinkt niet uit in hightech-snufjes of luxe, maar scoort hoog op ruimte, comfort en degelijkheid. Het motorvermogen is ruim voldoende, het rijcomfort overtuigt, en de cabine biedt precies wat een chauffeur nodig heeft.
De zwakke plekken? De transmissie met zijn 16 versnellingen mag verfijnder, de navigatie betrouwbaarder en de aflegruimte praktischer. Maar als totaalpakket is de F-Max een truck die zich prima kan meten met de gevestigde orde.
