Tineke Huizinga van de ChristenUnie stelt zich niet kandidaat voor de Tweede Kamer bij de komende verkiezingen op 9 juni. De demissionair minister van VROM heeft dat woensdag na lang wikken en wegen laten weten.
Ze stelt dat het geen gemakkelijke keuze is geweest “na vijf jaar Tweede Kamerlidmaatschap en drie jaar in het kabinet”. Tot de val van het kabinet eind februari was Huizinga staatssecretaris van Verkeer en Waterstaat. Een nieuwe post voor haar partij in een volgend kabinet sluit ze niet uit. “Maar mocht dat aan de orde zijn, dan is dát het moment om dat serieus te overwegen.”
De net vijftig geworden Huizinga baarde in 2002 opzien door als eerste vrouw voor de ChristenUnie in de Tweede Kamer gekozen te worden. Zij verdrong toen met voorkeursstemmen Eimert van Middelkoop, de latere minister van Defensie. Bij de vervroegde verkiezingen in 2003 hield ze met voorkeursstemmen opnieuw een man uit de Tweede Kamer, Leen van Dijke.
In het parlement zette ze zich onder meer in voor buitenlandse zaken, ontwikkelingssamenwerking, milieu en asielbeleid. Op dat laatste punt kwam zij vaak hard in botsing met toenmalig minister Rita Verdonk (Vreemdelingenzaken en Integratie). Dat gebeurde onder meer toen Huizinga op de televisie het uitzetten van uitgeprocedeerde asielzoekers vergeleek met de praktijken van de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog.
Als staatssecretaris had ze onder meer de ov-chipkaart en het taxibeleid in haar portefeuille. Eén keer, in april 2008, kreeg ze een motie van wantrouwen aan haar broek, van GroenLinks en de SP, vanwege problemen met de ov-chipkaart. De VVD en PVV steunden de motie, maar die werd toch verworpen.
Tineke Huizinga-Heringa werd geboren in het Friese Dantumadeel en studeerde rechten in Utrecht. Ze zat eerder in de gemeenteraad van Heerenveen en werkte voor VluchtelingenWerk Nederland. Ze heeft drie kinderen.
Het bestuur van de ChristenUnie respecteert het besluit van Huizinga. Volgens voorzitter Peter Blokhuis is de partij haar grote dank verschuldigd voor wat ze “voor de christelijke politiek én voor het landsbestuur” heeft betekend. “Dat was in velerlei opzichten baanbrekend, ook binnen de eigen partij, waarvoor zij ooit het eerste vrouwelijke Kamerlid was en thans de eerste bewindsvrouw is”, aldus Blokhuis.
